IK DOE ALLEEN NOG LEUKE DINGEN 

Laatst hoorde ik op straat: “Ik ben met pensioen. Ik doe alleen nog leuke dingen”. Na een leven van hard werken heb je toch behoefte aan ontspanning, zul je denken? Je hebt toch recht op genieten van je welverdiende pensioen?

Want het hele leven lijkt te draaien om genoegens, plezier, comfort. Het najagen ervan en het vermijden van angst. Genoegen is zowat de structuur van de maatschappij geworden: verstandelijk, zinnelijk, cultureel, het genoegen van hervormingen, andere vertellen wat ze moeten doen, verandering brengen in misstanden in de maatschappij, goed doen, het genoegen van je kennis, van meer lichamelijke voldoening, meer ervaring, meer begrip van het leven, alle handige, listige dingen van het verstand en… het hoogste genoegen is natuurlijk God te hebben. 

Maar genoegen wordt  – wisten we het maar – omgezet in pijn door de worsteling om een korte spontane ervaring van behagen (een hart-ervaring, verstand komt er niet bij kijken) te willen bestendigen en te willen herhalen (dat is wel een functie van het verstand). Maar omdat de herhaling niet dezelfde zal zijn, levert dit zinloze herhalen pijn, smart, frustratie en angst op. En als gevolg van angst: geweld. 

Maar toch kiezen we voor comfort, voor het bekende. Voor leuke dingen doen. Voor genoegen, plezier, fijn, lekker, prettig, aangenaam, vermakelijk, leuk….. Inderdaad comfort. We willen bezitten, bevredigd worden en bevredigen, voldoening vinden. We willen steeds meer ervaren en steeds meer reizen. 

Een van de kernlessen van de SCIO School voor Intuïtie is ‘Vrijheid van het Bekende’. We leren om het hele proces van het leven in een nieuwe dimensie te plaatsen – om de zware last van eeuwenoude patronen te doorbreken zonder in nieuwe patronen te vervallen. Dit stelt ons in staat om werkelijk vrij te zijn, zodat onze geest volledig vernieuwd kan zijn. Binnen deze les leren we dat genoegen begrijpen niet hetzelfde is als het afwijzen. Maar genoegen is gewoonweg onafscheidelijk van pijn. We willen van dezelfde munt de voorzijde ‘genoegen’ wel en de achterzijde ‘pijn’ niet. Dat is onmogelijk. 

Toch gaan we maar door om op deze manier buiten onszelf geborgenheid te vinden, ons zeker te voelen. Toch jagen we genoegen na en proberen we pijn te vermijden. Genoegen is in de huidige tijdgeest de maat van ervaring geworden en alles wat gemeten kan worden, valt binnen het denken. Binnen het bekende. 

Het bekende: ons huis, onze meubels, onze familie, ons karakter, ons werk, onze kennis, onze roem, onze eenzaamheid, onze goden… een klein platgetrapt gebeuren dat om zichzelf heen draait. In een ogenblik kun je de gehele structuur en de aard van dit kleine, prullerige ding, het ‘mij’ zien: mijn tranen, mijn volk, mijn geloof, mijn godsdienst – al die lelijkheid, het is allemaal binnen in jezelf. 

Als je het ziet met je hart, niet met je verstand, als je het ziet van ganser harte, dan heb je de sleutel die de smart zal doen eindigen. Maar zolang het verstand vasthoudt aan het bekende, zal ze altijd bang zijn voor het onbekende. En creativiteit wordt pas mogelijk als het bekende van gisteren harmonieus samenbeweegt met het onbekende van morgen en met het belang en de betekenis van het leven. 

Het verstand dat geen verbinding heeft met een innerlijke, onuitputtelijke bron, zoekt voortdurend uiterlijke stimulering en wordt daar afhankelijk van en zelfs verslaafd aan. 

Als leerlingen van de school hoeven we ons niet te laten ontmoedigen als mensen zeggen: “Jullie doen daar alleen maar saaie dingen.”

Want bij de SCIO School leren we in te zien waarom de uitspraak “Ik doe alleen nog leuke dingen” zo diepgaand is. Hoe groots, hoe invloedrijk, en ook hoe ontwijkend deze uitspraak kan zijn.